Πάλι τα ίδια;

Θα έχει να περηφανεύεται στα γεράματά του ο κ. Τζανακόπουλος: «εμένα που με βλέπεις, με απείλησε νυχτιάτικα ένας εφοπλιστής, ο Μαρινάκης, και του είπα…». Θα παριστάνει την έκθαμβη η παρέα στο συνοικιακό καφενείο που θα παίζει πρέφα «μπράβο Δημήτρη!». Αν όμως είναι εκεί και ο κακός της παρέας, θα παρατηρήσει σαρκαστικά «την έχεις πει εκατό φορές αυτή την ιστορία…». Το ίδιο, μου φαίνεται, λένε από τώρα όσοι ακούν ή διαβάζουν κυβερνητικές ανακοινώσεις: «πάλι τα ίδια;».

Υποτιμούν οι επικεφαλής των προπαγανδιστικών μηχανισμών της κυβέρνησης το αίσθημα κορεσμού που έχουν δημιουργήσει οι συνεχείς αναφορές τους σε ζητήματα ήθους των πολιτικών τους αντιπάλων. Και αυτό είναι συνέπεια, νομίζω, του ότι τα πιστεύουν αυτά που λένε, πραγματικά νιώθουν περιφρόνηση για τους αντιπάλους τους –όχι επειδή τους θεωρούν ανήθικους, αλλά επειδή οι ίδιοι αισθάνονται πολύ ανώτεροί τους.

Γιατί έχουν ανώτερο αρχηγό: ο Αλέξης Τσίπρας, από το 2006 που κατάφερε να κερδίσει την εσωκομματική μάχη ενάντια στον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη και να υποδειχθεί υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, από τότε διαγράφει πορεία μικρών ή μεγαλύτερων ή πολύ μεγάλων νικών –όχι βέβαια σαν αυτές του Ερντογάν ή του Ορμπαν, νίκες πάντως (προσωπικές νίκες εννοώ, που ορισμένες ήσαν καταστροφικές ήττες για τη χώρα). Αυτό τον έχει κάνει να περιφρονεί τους αντιπάλους του, να πιστεύει ότι είναι ανώτερός τους διανοητικά, ηθικά, πολιτικά και ότι «θα τους τη φέρει», όπως «την έφερε» σε όλους τους προηγούμενους. Ο άμεσος περίγυρός του δεν έχει κανένα λόγο να μην το δέχεται αυτό, αφού κατάφερε να κερδίσει και να κυβερνά με ουσιαστικά ανύπαρκτο κόμμα. Οχι μόνο τον θεωρεί ανώτερο αλλά και τον ευγνωμονεί γιατί σε αυτόν χρωστά ο περίγυρος το ότι κυβερνά, έχει τιμές, καλές απολαβές και αξιώματα. Διότι για τα περισσότερα μέλη του ισχύει ότι «αν δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός μας».

Αυτή η υπεροπτική περιφρόνηση προς «διεφθαρμένα πρόσωπα», «σάπιους θεσμούς», «διαδικαστικές μπούρδες» (σύμφωνα με την πρόσφατη αξιολόγηση της ποινικής δικονομίας από τον κ. Πολάκη) δεν οδηγεί πουθενά: οι ψηφοφόροι, ακούγοντας τις ηθικολογίες του κυβερνητικού εκπροσώπου, έχουν αρχίσει να αναρωτιούνται «μα έχει κοιταχτεί ποτέ στον καθρέφτη ο Τζανακόπουλος;». Στην πραγματικότητα όλα αυτά απλώς δίνουν κουράγιο στον μικρό κλειστό κύκλο του Μαξίμου: «τους τη φέραμε!», λένε μεταξύ τους μετά από κάθε non paper που μοιράζουν και λέει πάλι τα ίδια. Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μόνοι τους κλείνουν γύρω τους τα τείχη που τους απομονώνουν από τον κόσμο.