Αναζήτηση
Υποψιάζομαι πως αν ποτέ ο ιστορικός του μέλλοντος ασχοληθεί με τους τελευταίους μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, θα δυσκολευτεί πολύ να καταλάβει.
Τη μια εβδομάδα ο Πρωθυπουργός επιτίθεται σε κάποιο «μαύρο μέτωπο» δικής του επινόησης κι επιστρατεύει παρατρεχάμενους να βρίζουν τον Τύπο που δεν ελέγχει.
Την επόμενη καταλαμβάνει τη Λέσβο με έναν στρατό ΜΑΤ. Αφού τον πλακώνει όλο το Βόρειο Αιγαίο επειδή τα έχει κάνει θάλασσα, καταφεύγει σε παραισθήσεις περί «μικρής μειοψηφίας φασιστοειδών» που τον κατατρέχει.
Κι ολοκληρώνει τη δραστηριότητά του με ένα φλύαρο κατεβατό στην «Εφημερίδα των Συντακτών», όπου υποστηρίζει ότι μετά τον Αύγουστο η χώρα «θα σχεδιάζει αυτόνομα πια την οικονομική και κοινωνική πολιτική», αλλά όχι αυτόνομα διότι «το ευρωπαϊκό πλαίσιο θέτει περιορισμούς».
Η υπόλοιπη καταχώριση βρίζει απλώς την αντιπολίτευση –άνευ σημασίας…
Αντε να βγάλει άκρη ο ιστορικός του μέλλοντος.
Ιδίως αν πάρει σοβαρά τη δήλωση του υπουργού Παππά ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποτελεί «πλεονάζον προσωπικό» και «θα απολυθεί στις εκλογές, ίσως και νωρίτερα».
Είναι προφανές πως για την κυβέρνηση η αντιπολίτευση συνολικά αποτελεί «πλεονασμό». Εξού και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει σταθερά και αμετάκλητα το καθεστώς Μαδούρο που κατήργησε την αντιπολίτευση και ξεμπέρδεψε.
Εδώ δυστυχώς ο Παππάς θα χρειαστεί να περιμένει τις εκλογές μήπως απαλλαγεί από τον Μητσοτάκη, εκτός αν τον συλλάβουν «νωρίτερα».
Κρίμα. Για τον Παππά.
Διότι αν οι εκλογείς απαλλάξουν τον Παππά από τον Μητσοτάκη, έχει καλώς. Αν όμως δεν τον απαλλάξουν, τότε –κατά τη λογική Παππά –θα απαλλαγούμε από τον Παππά. Δεν θα είναι υψηλής αισθητικής το θέαμα, αλλά θα έχει πλάκα.
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει τελικά ο ιστορικός του μέλλοντος. Πιθανότατα θα καταφύγει και σε ψυχιατρικά αρχεία προκειμένου να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Εως τότε όμως θα σημειώσω το εξής. Από το 1974 όλες οι κυβερνήσεις κάποια στιγμή έχουν χάσει εκλογές. Η ήττα αποτελεί μέρος της δημοκρατίας, στην οποία δεν προβλέπεται μόνιμη διακυβέρνηση.
Πρώτη φορά όμως κυβέρνηση αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο της ήττας με τόση ταραχή, τόσο πανικό, τέτοιο πλεόνασμα φανατισμού και έλλειψη αξιοπρέπειας.
Θα μπορούσΑ να καταλάβω τον πανικό και τον φανατισμό ως απότοκα της ταραχής. Υποθέτω πως δεν είναι ευχάριστο από τα ανώγεια ή έστω τα υπόγεια του Μαξίμου να επιστρέφεις στα υπόγεια γενικώς.
Αλλά η έλλειψη αξιοπρέπειας εντυπωσιάζει.
Μάλλον κακώς. Διότι την αξιοπρέπεια την έχεις ή δεν την έχεις από το σπίτι σου.
Δεν αποκτάται σε καταλήψεις, ούτε διδάσκεται σε καφετέριες.
