Η πολιτική καριέρα του Σταύρου Θεοδωράκη μετρά τέσσερα χρόνια και κάτι. Κι όμως, μοιάζει σαν πλάνο που παίζεται σε λούπα –όπως λένε στην τηλεοπτική αργκό την επανάληψη. Εχει, δηλαδή, κάποια επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Οπως, ας πούμε, τις συζητήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα για το αν θα αποχαιρετίσει ή όχι τη Φώφη Γεννηματά και το Κίνημα Αλλαγής –κουβέντα που οι μυημένοι στα κεντροαριστερά πράγματα ξέρουν ότι γινόταν και πριν διεξαχθεί η εκλογή του αρχηγού από τη βάση. Τελικά, ο Θεοδωράκης δεν έφυγε τότε από το εγχείρημα, αλλά στην πραγματικότητα δεν έμεινε κιόλας –ψυχικά τουλάχιστον –σε αυτό. Πλην εκείνων που χωρίζουν Γεννηματά και Θεοδωράκη πολιτικά –όπως για παράδειγμα το τι πρέπει να γίνει στο Μακεδονικό -, όσοι τους γνωρίζουν επιμένουν ότι δεν ταιριάζουν σαν χαρακτήρες. Το αναφέρουν επισημαίνοντας ότι το προσωπικό στοιχείο πάντα παίζει ρόλο στην πολιτική. Τελευταίο πρόβλημα σε μια σχέση καταδικασμένη εξ αρχής να είναι δύσκολη; Η στιχομυθία που κυκλοφόρησε από το σαββατιάτικό τους τηλεφώνημα. Κάπως έτσι φτάσαμε στη χθεσινή ποταμική συνεδρίαση με ημερήσια διάταξη το μέλλον τους.

Ρεάλπολιτικ

Σε ελεύθερη απόδοση: θα φύγει σύσσωμο το κόμμα από τον νέο φορέα; Θα φύγει μόνο ο επικεφαλής; Θα καταλήξουν –για μία ακόμη φορά –να μείνουν όλοι; Οι θιασώτες της ρεάλπολιτικ, πάντως, σημειώνουν πως η επιλογή της αποχώρησης «στην πραγματικότητα δεν υπάρχει». Για του λόγου τους το αληθές θυμίζουν τις δημοσκοπικές επιδόσεις του Ποταμιού πριν αρχίσουν να το μετράνε μαζί με τη ΔΗΣΥ. Οι πιο κακοί από αυτούς για να στηρίξουν τα λεγόμενά τους αναφέρουν πως «αν, φέρ’ ειπείν, χάσει έναν ακόμη βουλευτή –γιατί ήδη κάποιος λοξοκοιτάζει προς τα γαλάζια έδρανα -, δεν θα μπορεί καν να μιλάει ως αρχηγός κόμματος στη Βουλή αφού δεν νοείται ΚΟ με πέντε βουλευτές». Για να είμαστε ακριβείς, βέβαια, αυτό θα συμβεί αν χάσει δύο βουλευτές και μείνει τετραμελής η ποταμική ΚΟ. Σύμφωνα με τον Κανονισμό της Βουλής, μπορεί να υπάρχει ΚΟ με πέντε μέλη, εφόσον το κόμμα έχει κατεβάσει ψηφοδέλτια στα 2/3 των εκλογικών περιφερειών και ξεπεράσει το κατώφλι του 3%. Αλλά ενίοτε χρειάζεται μια υπερβολή για να τονίσεις κάτι.