Ανέκαθεν είχε το χάζι του το Μουντιάλ και τούτη τη φορά έχει παραπάνω από δαύτο, οπότε μένει να φανεί πού θα κάτσει η μπίλια…

Πιο μπροστά πάντως μένει να φανεί πού θα κάτσει το… τηλεκοντρόλ του βίντεο, το οποίο μπήκε πια για τα καλά στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην επιχείρηση ρομποτοποίησης και μετάβασής του στην εξιδανικευμένη χώρα που λέγεται ουτοπία!

Αυτή τη συγκεκριμένη έκφραση δεν τη βγάζω από το μυαλό μου, αλλά την επικαλούμαι έντεκα χρόνια αφότου την πρωτάκουσα: ήταν το 2007 όταν ο φρέσκος τότε πρόεδρος της UEFA Μισέλ Πλατινί είχε έλθει στην Αθήνα για τον τελικό του Champions League και στο περιθώριο μιας εκδήλωσης τον ρώτησα εάν, ως υψηλόβαθμος αξιωματούχος και γενικώς ως εξέχουσα φιγούρα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, σκεφτόταν να υιοθετήσει και να εισηγηθεί την εφαρμογή του instant replay που ήδη είχε μεγάλη πέραση στο ΝΒΑ.

Θυμάμαι σαν να την ακούω τώρα την απάντησή του: «Οχι, διαφωνώ με αυτήν τη λογική, διότι το ποδόσφαιρο, όπως όλα τα αθλήματα, είναι ένα παιχνίδι λαθών, που τα διαπράττουν οι παίκτες, οι προπονητές και οι διαιτητές. Εάν βάλουμε αυτό το μηχάνημα και γυρίζουμε διαρκώς πίσω τις φάσεις για να διορθώνουμε τα σφυρίγματα, τότε δεν χρειαζόμαστε διαιτητές, αλλά ρομπότ στην υπηρεσία της εξιδανίκευσης και της ουτοπίας».

Τάδε έφη Πλατινί εν Αθήναις το 2007, αλλά έντεκα χρόνια αργότερα αυτό το… σατανικό μηχάνημα όχι μονάχα τέθηκε σε λειτουργία, αλλά κλέβει κιόλας την παράσταση, προκαλώντας διάφορες αντιδράσεις από θιγόμενους και μη…

Εχει πάντως το χάζι της αυτή η διαδικασία μέχρι να συνηθίσουμε να βλέπουμε τους διαιτητές να λαμβάνουν σήμα από τον θάλαμο επιχειρήσεων και να μαζεύονται μπροστά από την οθόνη για να εξιχνιάσουν μια φάση. Οπως άλλωστε λέει και μια ελληνική παροιμία, καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω!