Αναζήτηση
Από την επανάσταση της Κνίσνα το 2010, όταν για πρώτη φορά στην ιστορία του Παγκοσμίου Κυπέλλου στασίασαν ποδοσφαιριστές αρνούμενοι να προπονηθούν σε ένδειξη συμπαράστασης στον συμπαίκτη τους Νικολά Ανελκά που εκδιώχθηκε από τον προπονητή του, στο Λουζνικί της Μόσχας.
Από το σκάνδαλο της άρνησης των παικτών να τραγουδούν τη Μασσαλιώτιδα, την υπόθεση του sex tape με πρωταγωνιστές τους Βαλμπουενά και Μπενζεμά και τις κατηγορίες περί ρατσισμού του Μπλαν εις βάρος των παικτών από το Μάγρεμπ, στο δεύτερο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η Γαλλία πέρασε από πολλά κύματα μέχρι να καταφέρει να προσθέσει το δεύτερο αστέρι της πάνω από τον Πετεινό.
Παρήγαγε πολλή σκόνη η τριβή των ακροδεξιών πάνω στην ιδέα της ένταξης των μεταναστών, που παρουσίασε σημάδια κόπωσης μετά το 1998.
Τα επεισόδια στα περίχωρα του Παρισιού, ο τρόπος αντιμετώπισής τους από τον Σαρκοζί, πρώτα ως υπουργού Εσωτερικών και στη συνέχεια ως προέδρου της Γαλλίας, η αύξηση των μεταναστευτικών ροών και η απουσία ενός δυνατού γεγονότος που θα επανέφερε σε τροχιά ό,τι είχε δημιουργηθεί από τη γενιά του Ζιντάν, έθεσαν τις βάσεις της αμφισβήτησης.
Ακόμα και ο Μπενζεμά, που τόσο ωφελήθηκε από την ποδοσφαιρική γενιά των «black, blanc, beur» κατηγόρησε τον Ντεσάν ως πιόνι των ακροδεξιών.
Οι Γάλλοι είχαν χάσει πια την εμπιστοσύνη τους σ’ αυτό που αποκαλείται Εθνική Γαλλίας αλλά εκφράζει πολλά περισσότερα.
Το 2010, στην κορύφωση του δράματος με την περίφημη πια απεργία των διεθνών στη διάρκεια του Μουντιάλ, το 82% των Γάλλων δήλωνε πως είχε «κακή γνώμη» για την ομάδα.
Η «νέα αρχή» που έψαχναν οι Γάλλοι, από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν μέχρι τον τελευταίο φίλαθλο και απλό πολίτη βρέθηκε στην ημερομηνία γέννησης ενός νέου ποδοσφαιριστή: του Κιλιάν Εμπαπέ. Αγέννητος στον προηγούμενο θρίαμβο, το 1998, αμόλυντος από πολιτικές αντιπαραθέσεις αλλά μαύρος και παιδί μεταναστών, αποτέλεσε την ιδανική «νέα αρχή» για κάθε κύτταρο της γαλλικής κοινωνίας. Και ο Μακρόν πανηγυρίζει επαναλαμβάνοντας το προεκλογικό του σύνθημα: France is back.
