Ποπ με «αγκάθια»

O κάκτος σε πολλές παραδόσεις είναι το φυτό της υπομονής, σύμβολο προστασίας και αγνότητας. Δεν είναι τα μοναδικά στοιχεία που ενέπνευσαν την Κατερίνα Κυρμιζή να δώσει στο πέμπτο προσωπικό της άλμπουμ –σε αυτά τα 20 χρόνια έχουν μεσολαβήσει άλμπουμ συνεργασιών –το όνομα από το ακανθώδες αυτό φυτό: «Κάκτοι». «Γοητευτικοί αλλά και απόμακροι, χυμώδεις αλλά και ανθεκτικοί στις αντιξοότητες, ευάλωτοι αλλά και περήφανοι, καρτερικοί αλλά και επίμονοι, με θέληση ισχυρή, τραχείς και αγκαθωτοί εξωτερικά, γλυκό και ζελεδένιο το εσωτερικό τους, και μέσα σε όλες τις αντιφάσεις τους κυοφορούν υπέροχα κρίνα όπως κάθε θηλυκό πλάσμα το θαύμα της ζωής» εξηγεί η ιδιαίτερη τραγουδοποιός, που αποφάσισε να επιστρέψει δριμύτερη διατηρώντας μάλιστα τις αποστάσεις της από τον όρο «ποπ τραγουδίστρια». «Φτιάχνω τα μουσικά μου όνειρα με προσήλωση και φροντίδα, άρα καταπιάνομαι μ’ ένα προσωπικό τραγούδι με την ελπίδα να έχει κάποια αξία και για τους ακροατές». Η αλήθεια είναι ότι οι στίχοι της είναι περισσότερο ποιητικοί και εσωστρεφείς από όσο αντέχει η ποπ στιχουργική. Μιλάει για «Παιδιά με κεραίες» που πεθαίνουν στον ύπνο τους, για «Παραμυθένιες» φίλες που κλέβουν αγόρια, για τη σκληρή σχέση μάνας – κόρης στην «Ιοκάστη», για το πώς το σύστημα πιέζει στο «Τι κι αν τα τραγούδια μου δεν αρέσουνε» και στο «Της καρδιάς μου οι κάκτοι» για την αντίσταση σε ότι συμβαίνει γύρω μας στα«Δυο Δέντρα» για την αυτοκτονία κ.ά. Αλλά και οι μελωδίες της όπως, για παράδειγμα, στο «Θέλω να φύγω» είναι πάνω σε μεικτούς ρυθμούς, καλαματιανούς, ζεϊμπέκικους, 5/4, 3/4, 6/8, 8/8 που πολύ απέχουν από το 4/4 της ποπ μουσικής.

Επιστρέψατε ύστερα από χρόνια. Μιλήστε µου για αυτή τη διαδροµή που περιλαµβάνει πολλές σιωπές.

Οφείλονται σε ποικίλους λόγους. Η μητρότητα ο πιο ευτυχισμένος, η ολοκλήρωση σπουδών στην κλασική κιθάρα ο πιο παραγωγικός. Η αμφιθυμία μου ως προς την καλλιτεχνική μου φύση ο πιο τραγικός. Η πικρία και η σιχασιά για το πώς συμβαίνουν τα πράγματα στην ελληνική μουσική πραγματικότητα, ανάμεσα σε αυτά και μια προδοσία από συνεργάτη που εκτιμούσα, ο πιο επώδυνος. Ο χρόνος που απαιτείται για να δημιουργήσεις και να καταγράψεις έναν κύκλο τραγουδιών είναι πιο αναγκαίος, ο χρόνος που απαιτείται ώστε να εξασφαλίζεις τους πόρους για την υλοποίησή τους, ο πιο σκληρός.

Η νέα σας εργασία καταγράφηκε ολόκληρη σε βίντεο. Θέλατε να µου µιλήσετε για αυτό;

Θέλαμε να δώσουμε σε όλα τα τραγούδια ίσες ευκαιρίες. Επίσης είχα ευκαιρία να σκεφτώ και να παίξω ρόλους, κάτι που πάντα επιθυμούσα, να χορέψω, μια και έχω κάνει 15 χρόνια κλασικό χορό, να κατασκευάσω σκηνικά, κοστούμια, καπέλα… κάτι πολύ πιο δημιουργικό και ενδιαφέρον από το να κάνω την «ομορφούλα τραγουδιάρα που χαριεντίζεται στην κάμερα». Είμαστε κατασκευαστές ονείρων.

Στα πρώτα σας βήµατα είχατε συνεργαστεί µε τον Γιώργο Λάνθιµο, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει δύο από τα βιντεοκλίπ σας. Σας επηρέασε η αισθητική του;

Είχαμε την τύχη να συναντήσουμε αυτό το ταλαντούχο παιδί και να συνεργαστούμε, εγώ σε δύο, ο Νίκος (σ.σ.: ο σύντροφός της Ν. Γρηγοριάδης) σε ένα βιντεοκλίπ, που ήταν και τα πρώτα του. Ολοι συμφωνούν πως οι δουλειές του Λάνθιμου άλλαξαν την ιστορία των ελληνικών βιντεοκλίπ και επηρέασαν πολλούς σκηνοθέτες του είδους. Σαφώς είμαστε επηρεασμένοι κι εμείς, είναι κομμάτι της ιστορίας και της δημόσιας εικόνας μας και προσπαθήσαμε σκληρά να φανούμε αντάξιοι αυτής της παρακαταθήκης.

Οι ταινίες του σας αρέσουν;

Τον «Κυνόδοντα» δεν άντεξα να τον δω, ο «Αστακός» μου άρεσε, το «Ιερό ελάφι» με την προετοιμασία του EP δεν το πρόλαβα στο σινεμά.